Om 07.30 is het al lekker warm buiten en we hebben een strak blauwe hemel. We vertrekken om 09.00 uur naar Whistler, 430 km.

We komen door valleien en zien bergen waar alle ceder bomen zijn afgebrand, alleen de stammen staan er nog. Kilometers bossen weggevaagd. Af en toe staat er een huisje in de buurt van de weg, je vraagt je af waar deze mensen van leven of waar ze zouden werken, hier zo in de wildernis. Als wij op deze plek zouden wonen, zou ik elke dag met mijn geweer één of ander wild dier afschieten en 's avonds in de pan bakken, groenten uit blik eten (100 km verder op gekocht), Gaston zou een baard hebben en zijn haar in een paardenstaart. Klinkt toch best wel leuk.

Ook rijden we langs kleine gemeenschappen, waarschijnlijk de oorspronkelijke bewoners. Er is houtindustrie, daar zou Gaston werken als houthakker. Deze wegen zijn stukken beter dan we gewend zijn. Deze weg, route 99, die vroeger als redelijk gevaarlijk bestempeld werd vanwege de smalle gedeelten en de soms harde wind die voertuigen parten speelde. In 2010 is de weg speciaal voor de Olympische Spelen vernieuwd en verbreed en is daarmee goed en veilig toegankelijk geworden.

Bij Kamloops Lake maken we een stop en eten hier buiten een broodje, bellen even naar het thuisfront, met een prachtig uitzicht voor ons. Ik kan mij wel voorstellen dat hier Winnetoe-films zijn opgenomen of anders nog een Rambo film. We rijden langs uitgesleten kloven, de ene wauw na de andere wauw ontsnapt aan onze lippen, wat is het hier indrukwekkend.

Als we bij het Lillooet Lake aankomen, zijn we beide overtuigd dat dit het mooiste lake tot nu toe is. De diversitiet van deze omgeving creëert een ideale omgeving voor de dieren die hier leven. De bio- diversiteit is uitzonderlijk. Hier woonden vroeger meerdere stammen die konden leven van de vissen en de wilde dieren die hier leefden, doordat de pioneers hier naar toe kwamen tijdens de goudkoorts periode en een weg aan gingen leggen werden de stammen verjaagd. De vissen en de wilde dieren zijn er nog steeds. Met regelmaat staan er aan de kant borden die aangeven dat er wild over kan steken, nou niet als wij voorbij komen.

We rijden over houten bruggetjes, waarbij je denkt laat het niet in storten. Deze route heet niet voor niets de Discovery Route, een geweldige route. We rijden met regelmaat 11% naar beneden, de laatste afdeling is 15%. We moeten aan de wielrenners denken die dit 3 weken moeten rijden, tijdens de tour of de Giro. Na 100 km rijden we weer de beschaving binnen.