We zijn vroeg wakker en na het ontbijt maken we een wandeling over de camping. Je kan wandelen langs een rotswand, door het bos. We zien in iedere rotsblok een beer, hoe angstig kan je het jezelf maken. De mensen die hier staan hebben prachtige campers met een eigen lounge gedeelte op hun patio. Voor we verder trekken willen we nog even naar Harrison Hot Springs, het dorpje ligt tegen de bergen van Zuidwest-British Columbia en de zandstranden van het 60 kilometer lange Harrison Lake. Het is vernoemd naar de hete bronnen die in de nabije omgeving te vinden zijn. We willen nog even een cappuccino drinken aan de boulevard, helaas is alles nog gesloten. Gelukkig vinden we toch nog iets wat open is. Hier is een kleine cappuccino xxl. Smaakte prima. Tegen 10.30 uur rijden we hier vandaan naar Hope, we gaan bij het informatiecentrum even wat brochures halen en laten ons de weg wijzen naar de Coquihalla kloof. In 1916 hebben ze hier dwars door de bergen een spoorweg aangelegd, drie jaar later was die klaar. Helaas werd de spoorweg nooit onderhouden en is die in 1961 gesloten en is het nu een bezienswaardigheid. Je kan door de kloof lopen en door de tunnels, die pikkedonker zijn. Wat een natuurwonder, met het razende water. Hier is ook een gedeelte van First Blood opgenomen, de mensen hier vinden het niet zo leuk om daar steeds aan herrinnerd te worden. Ik zie Sylvester hier wel aan een rotsblok hangen, zoals ik mij vaag kan herinneren. Je kan zelfs met een gids de plekken langs waar de film is opgenomen.

Terug bij de camper eten we een broodje. We hebben nog een behoorlijk aantal kilometers voor de boeg, dwars door de bergen van Manning Park. In Princeton strekken we de benen. De wegen zijn niet van de beste kwaliteit, dus wordt er flink aan de weggewerkt. Ergens in de middag breekt de zon door, zalig. De route die we rijden is overdonderend, wat is het hier mooi. We rijden door glooiende heuvels langs de oever van het Okanagan-meer. Uitgestrekte fruitboom-en wijngaarden liggen op deze heuvels, dit geeft een mediterraans karakter. We genieten echt van deze omgeving. Tegen 18.00 uur komen we in Peachland aan waar ook onze camping is, wel even wat anders dan gisteren. Door het smeltwater van de sneeuw is het meer buiten z'n oevers getreden en staat een gedeelte van de camping ook onder water, gelukkig waar wij staan niet. Samen gaan we koken, ik doe de voorbereidingen en Gaston maakt het af. Binnen twee telllen gaat het rookalarm af, hebben wij weer. Gaston draait 'm eraf, probleem op gelost. We eten Pasta Bolognese en sla. We kunnen buiten eten, we hebben vakantie.